'Ik weet al wat je gaat zeggen' zegt mijn zoon tegen de leraar

Ik vraag mezelf vaak af waarom de dingen gaan zoals ze gaan. In deze blog neem ik je mee in mijn verwonderingen over 'het ouder-kindgesprek' op de basisschool van mijn zoon.

‘Ik weet al wat je gaat zeggen’ zegt mijn zoon tegen zijn leraar als we aanschuiven bij het ouder-kindgesprek. Tot dan toe hadden we alleen nog maar 10-minuten gesprekjes gehad in de groepen 1 t/m 4. Dit waren gesprekjes tussen ouder en leerkracht en ja, na 10 minuten gaat dan echt de wekker af. In het vijfde schooljaar krijgen we er gelukkig 5 minuten bij en heet het ‘ouder-kindgesprek. Ergens een verwarrende naam, want het gesprek gaat vooral tussen de leraar en de leerling en ik als ouder zit erbij en kijk ernaar. 

‘Oh, dat is interessant! zegt de leraar als reactie op zijn ietwat brutale openingszin. 'Nou wat is dat dan, dat ik ga zeggen?'

​‘Dat ik mijn werk beter moet nakijken’. Mijn zoon weet dus al haarfijn wat hij niet goed doet en oppert dit gelijk. Voor het gesprek heeft hij een soort diagram moeten invullen waarin hij aangaf hoe goed hij ergens in was. De stellingen waren bijvoorbeeld: ‘ik doe mijn best op school’ of ‘ik houd me aan de afspraken’. Als ik het lijstje doorloop komt een profiel naar boven van een hele brave jongen dat zich goed aan de regels weet te houden. andere kinderen helpt en goed oplet tijdens de uitleg. Er vallen me 2 dingen op: 1) het gaat alleen over zijn werkhouding en 2) hoe hij dit zelf beoordeeld. 

Om op de eerste observatie in te gaan: we hebben het alleen over zijn werk. Hiermee wordt niet bedoeld: gym of creatieve vakken die hij gelukkig ook heeft op deze school. Nee het gaat met name over zijn reken- en taalwerk. De cognitieve ontwikkeling is dus uiteindelijk waar het om draait. Waarom zou de school hier zo de nadruk op leggen?

Mijn tweede observatie gaat over dat hij zichzelf beoordeelt. Ik vind het prachtig dat kinderen al op jonge leeftijd aan zelfreflectie doen. Maar valt het oordeel van de leraar dan helemaal weg? Ik zou ook wel willen weten hoe de leraar hem ziet, hoe is hij in de klas? Aanwezig, grappig of initiatiefrijk. Of misschien juist rustig en op de achtergrond? Maar ik durf het niet te vragen. Het is duidelijk dat dit ‘not done’ is. Het gaat om wat mijn zoon vindt. 

Ik merk dat ik er ook onzeker van wordt. Er wordt zo’n nadruk gelegd op zijn verbeterpunten dat ik al gauw naar die van mezelf overschakel. Toon ik wel genoeg interesse in zijn schoolwerk? Mijn zoon zegt vaak niet meer als ‘goed’, ‘ok’ en ‘leuk’ als ik naar zijn schooldag vraag. 

Bij het weggaan zie ik nog snel in een ooghoek dat hij voor zichzelf de hoogste score heeft ingevuld bij ‘Zelfvertrouwen’. Alle verbeterpunten glijden gelijk naar de achtergrond. Al vraag ik me wel af of een 8-jarige weet wat zo'n abstract begrip als zelfvertrouwen is. s’Avonds in bed zeg ik hem dat ik van hem houd zoals hij is. ‘Ook als ik af en toe niet luister of vervelend ben?’ vraagt hij. 'Dan juist', antwoord ik hem en geef hem een dikke knuffel. 

---