De grond is niet het eindpunt

Ik ging hardlopen, dat doe ik elke zondag. Normaal ren ik een rondje door het bos achter ons huis, in een gemakkelijk tempo en zonder de tijd of de afstand bij te houden. Maar deze keer niet.
Mijn man Arjen is sinds kort reservist bij de landmacht en daagt zichzelf voortdurend uit tot harder, sterker, beter. Ik kon niet achterblijven natuurlijk, vond ik die bewuste hardloopochtend. 
Hij ging vooruit en liep 5 kilometer over de Muurhuizen, een prachtig rondje door het historische hart van Amersfoort. 
En toen ging ik. Het voelde heerlijk om te lopen in zijn voetsporen. Alsof zijn energie er nog hing.
Ik kon dit dus ook. Dacht ik.
Toen ik mijn laatste kilometers inging kreeg ik het warm, de hitte van de vroege juli-zon steeg naar mijn hoofd. Ik had dit al heel lang niet meer gehad want in mijn vertrouwde bosrondje had ik hier nooit last van. Maar nu was ik letterlijk uit mijn comfortzone gestapt en verlegde ik mijn grenzen. Mijn lichaam ging in de weerstand en ik ook. Ik keek in het raam van een winkelruit en zag niet wat ik hoopte te zien: een atlete met zichtbare spierkabels. 
Het was eerder een soort sjokken wat ik die vrouw zag doen, ehhh…ík dus. Best confronterend, dus ik wende mijn hoofd snel af en focuste me op de weg voor me. Opgeven was geen optie. Ik had mezelf immers een doel gesteld en dat wilde ik halen ook. Dus ik moest iets verzinnen om de hitte in mijn hoofd de baas te blijven.
Ik dacht terug aan de tai-chi lessen die ik vorig jaar had gevolgd. Waarbij ik leerde om de grond niet als eindpunt te zien maar slechts als een verharding waarop je staat, terwijl het daaronder gewoon doorgaat. Elke aanraking met de grond is net als de wortels van een boom. Je ziet ze niet maar de boom groeit onder de aarde gewoon verder. 
Terwijl ik verder liep stelde ik me voor dat ikzelf onder de aarde verder doorging. Eigenlijk net zo als dat je aan de rand van een meertje staat en je jezelf in het water weerspiegeld ziet. Met die voorstelling werden mijn schouders als vanzelf zachter en de opgehoopte energie in mijn hoofd baande zich een weg naar de grond. 
Ik kwam thuis, had er natuurlijk vele malen langer over gedaan dan Arjen, maar ik had het volbracht. Zonder hoofdpijn en met een inzicht rijker. 

---